1. Belive, hope and love.

                          Wrzesień 2014
Była bezsilność
Potem nastał etap bólu, cierpienia nie dającego się opisać za pomocą ludzkich słów
Nasępnie szok, podnoszenie się poduszek, próba wzięcia długopisu.do ręki i bezwładne opadanie. Cały czas słyszała obce głosy lekarzy i pielęgniarek. Obce! Nie te , które rozmasowałyby jej obolałe serce.
Nie ten jedyny, przenoszący ją do Paryża. Który ciągle miała nadzieję odzyskać.
Aż wreszcie nadeszła pełna świadomość. Podawane środki przeciwbólowe, były coraz słabsze. Coraz mniej ogłupiały. Wiedziała, że się udało. Została matką. Teraz mogła usiąść i zacząć TEN list. .
                *****

"Chyba wystarczająco dużo przecierpiałam, żeby mieć prawo to powiedzieć. Nie rozumiem nic.
Nie rozumiem dlaczego to wszystko tak się potoczyło. Mój ukochany miał wypadek, dwa miesiące przed wymarzonym ślubem, siedem przed planowanymi narodzinami naszego dziecka. Widziałeś jego radość gdy usłyszał, że będzie ojcem? Nie bał się. On nigdy się nie bał. Nawet gdy mu powiedziałam, że lekarze twierdzą, że jestem za słaba, że mogę niedonosić tej ciąży, że to zagraża mojemu zdrowiu. Powiedział wtedy: " Będę cały czas trzymać Cię za rękę. Jeśli chcesz zrobię sobie przerwę od skoków.".
A potem ta katastrofa. On leżący w śpiączce i ja. To ja trzymałam jego rękę. Pustą , bezwładną, jak martwą. To ja patrzyłam w jego zamknięte oczy, a potem spuszczałam wzrok na swój stale powiększający się brzuch. Aż wreszcie sama musiałam się położyć, puścić go.
Żyję nadzieją , że on się kiedyś obudzi, że ja nie umrę. Żyję miłością swoją do niego. Tak , tylko do niego! I wiarą, we wieczność.

Ale nie piszę tej kartki, aby narzekać co było po wypadku. Myślę co było przed. O Tobie. O tym jak można być tak okrutnym. Jasne: "niewiedziałeś". Ale to nie jest usprawiedliewienie. Usrawiedliwienie , dlaczego chciałeś zdemolować nam życie. Nie udało Ci się to. Nasza miłość okazała się za silna na kłamstwa i intrygi. Czego nie zrobiłeś ty dokonała jednak choroba i wypadek.  Liczy się jednak kto zaczął. Kto podpalił Paryż.
Wiesz co? Raz w życiu widziałam, jak mój narzeczony płakał. Te łzy były przez Ciebie.
Mogłabym życzyć Ci śmierci. Przez parę ostatnich miesięcy siedziałam i myślałam jak bardzo Cię nienawidzę. Ale ja też nie jestem idealna, też mam swoje na koncie, jak każdy człowiek. Więc Ci wybaczam. Bo wiem, że on by tak zrobił. Mechanicznie, od ręki. I wierzę, że będzie jeszcze miał szansę to zrobić. I , że moja córka będzie mogła uwielbiać swojego tatusia, tak jak ja mojego ukochanego. Może ja też wyzdrowieję? Nieważne.
Ja Ci wybaczam. Ty też mi wybacz to co powiedziałam wtedy. Żyj dalej. I przepraszam, za moje tchóżostwo. Za to że nie potrafię Ci tego powiedzieć osobiście, tylko w liście. Nigdy nie słynęłam z odwagi.
Najwyżej wszyscy spotkamy się tam, u góry.
                                      Veronica"
                      *****

Szpital miejski w Monachium. Oddział specjalistyczny, dla tych, którzy muszą pozostać na sali nie dzień, nie dwa, lecz całe miesiące. Zastanawiają się czy kiedyś go opuszczą, tak bardzo potrzebują wsparcia swoich bliskich. Czymś strasznym jest znaleść się w takim miejscu zupełnie samemu.
Budynek był odnowiony, zbudowany z czarnej, matowej cegły. A przed nim stała trójka niemieckich skoczków. Przejętych, z rozczochranymi czuprynami i rękami w kieszeniach. Oni nie gubili się wśród szpitalnych zabudowań, byli tu już , wiele razy. Odwiedzali chore dzieci, bawili się z nimi. Nic dziwnego. Mieli opinię postrzeleńców, każdy przy nich wybuchał śmiechem. Mówiono, że to jedna wielka banda pozytywnej energii. Nic dziwnego, że tacy ludzie, tak niecierpliwie byli wyczekiwani w takich miejscach.
Ale ta wizyta była inna.
To nie było wsparcie dla samotnych nieznajomych.
To nie było spotkanie z fanami.
Tylko coś o wiele trudniejszego, coś co boli...
-Chłopaki, my źle robimy- powietrze przeszył głos młodziutkiego bruneta.
-Wellinger, naprawdę i bez twoich rozpaczań jest bardzo trudno. No o co Ci chodzi?
-Wankuś, no zrozum mnie...
-Noooo?
- Ona powiedziała, że musi poradzić sobie sama. Że samotność doda jej determinacji, że szybciej wróci do Obersdorfu.
Jak to Vera...- chłopak zaczął drżeć.
-Dziecko, proszę, zaczynasz budzić we mnie wątpliwości...
- Mam dziewiętnaście lat!
-Ale beczysz jak niemowle. Chyba, że wolisz starą babcię? Sev, mógłbyś się odezwać?
Pytanie Wanka skierowane było do trzeciego ze skoczków , Freunda.
Nerwowo gryzł on zastępujący mu po za skocznią umiłowane wkładki szalik i zastanawiał się nad coraz bardziej widoczną depresją młodego Andiego. Cóż, chłopak poprostu nie był gotowy na taką sytuację w kadrze, w życiu. Na wypadek przyjaciela, który był z nim najbliżej, który zawsze mu doradzał, zawsze zrozumiał. No więc wywołany do odpowiedzi Freund musiał coś rzec . I to coś niegłupiego.
- Rozumiem, że Veroniki nie zachwyci nasz widok, ale ona oprócz świata skoków nie ma nikogo. Wiecie?- westchnął- A ponad to mam jeszcze jedną motywację. Wyobrażam sobie, że to ja leżałbym nieprzytomny od pół roku, podłączony do całej sterty rurek... I jedno wiem. Richi zaopiekowałby się wtedy moją dziewczyną. A co dopiero, ciężko chorą narzeczoną ,w zaawansowanej ciąży.
Wank pokiwał głową. Byli wszyscy coś winni swojemu kumplowi. Czwórka narodowa powinna się trzymać razem. Welli zamknął tylko oczy. Weszli do środka. Muszą być silni.
Nie mogą się w kółko kłócić.
Wank wiedział jeszcze jedno. Musiał pogadać z Verą poważnie. Może ona wiedziała, albo bardziej widziała , więcej niż on sam. Bo skoczkowi w wypadku przyjaciela, ciągle coś nie pasowało. Ciągle nie do końca ufał, że to był poprostu tragiczny przypadek...
Ale z kim miał się tymi obawami podzielić? No przecież nie z rozryczanym, biednym Wellim...
                   *****

Historia zatoczyła krąg. Od trzech dni istniało dla Very, coś jeszcze piękniejszego niż Paryż. Maleńka kontynuacja tego Paryża, jedyna, wytęskniona. Poprostu ich córeczka. W tym całym koszmarze jej największe szczęście. Leżało tak i wykrzywiało usteczka. Dokładnie tak jak on. Dziewczyna westchnęła. Wiedziała, że jest wycieńczona, ma chore serca, że zaraz po porodzie nie może przejść potrzebnej, bardzo skomplikowanej operacji. Ale była pełna dobrych myśli.
Tylko kto? Kto będzie się opiekował tą perełką?
Ledwie to powiedziała to drzwi się otworzyły. I w progu stanęli Severin i Andi razy dwa.
Jej szczęśliwa przeszłość.
Kumple Richarda.
Paryscy goście.
A wraz z nimi wiara, nadzieja i miłość. Do Paryża, w Paryż i dla Paryża.
W odbudowę.
I w Niego...
                     *****

Miało być jutro. Ale przez najbliższe dni będę miała ogromne zamieszanie, więc wolałam już dodać. Brakuje mi tutaj metafor, ale to dlatego, że to pierwszy roździał. Liczę, że troszeczkę się wyjaśniło. No i głównymi bohaterami będą niemieccy skoczkowie. Ale pojawią się też inni. A wraz z nimi zagadka kto tak właściwie zniszczył ten Paryż? Zagadka zarówno uczuciowa jak i kryminalna.
Wielkie dzięki za wszelkie komentarze. Jestem w szoku, że chwalą mnie tak utalentowane pisarki.
Jesteście kochane <3
A dwójka, na 100% w niedzielę.
Buziaki:*