Epilog

"Would you know my name, if I saw you in Heaven?
Would it be the same,
if I saw you in Heaven?
I must be strong and carry on,
cause I know I don't belong here in Heaven.

Would you hold my hand ,
if I saw you in Heaven?
Would you help me stand,
if I saw you in Heaven?
I'll find my way through night and day,
cause I know I just can't stay here in Heaven."                         
                                     trzy lata później,
                                      Listopad 2017
Złapali się za ręce, tak mocno jakby już nigdy mieli się nie puścić.
Spojrzeli na tłum roześmianych kibiców, przeszczęśliwy sztab szkoleniowy i ekrany telebimów.
Poczym wskoczyli na najwyższy stopień podium, chlapiąc roztapiającym się śniegiem w czerwone kurtki Austriaków stojących u ich stóp i czekających na odbiór medali srebrnych.
Wszystko przebiegało tak jak trzy lata wcześniej, na moment można było uwierzyć, że są w Soczi...
Na moment, tylko na moment.
Ale nie to się teraz liczyło.
Okrutny los przegrał tą bitwę, albo może ten jeden, sportowy aspekt bitwy - znów byli na szczycie.
BYLI MISTRZAMI ŚWIATA...
                          ~~***~~

-Zawsze wiedziałem, że tak będzie- wzruszony Wankuś zastopował nagranie po czym zaczął pociągać nosem- Niemiecka drużyna jest wieczna.
-Ale wujku- mała blondyneczka o roztkliwiających dołeczkach i dwóch mysich warkoczykach spojrzała na niego oburzona- ty zawsze płaczesz jak oglądamy tą scenę, w ogóle wszyscy wyliście na tym podium, no po za wujem Freundem. On tak ma, że nie umie płakać, a reszta na odwrót.
-Ty inteligencjo chodząca- spojrzał na córkę przyjaciela roześmiany, ta dziewczynka była zdecydowanie za inteligentna jak na swoje trzy latka, ale jak mogła nie być, skoro on brał tak aktywnie udział w jej wychowywaniu?- Skończ już się wymądrzać bo musimy oglądnąć wieczorynkę- rozpoczął odtwarzanie najnowszego odcinka Koników Pony, śpiewając na głos pioseneczkę o pięknym świecie kucyków.
Dziecko wygięło usteczka w podkówkę, po czym wskoczyło na kolana Welliemu leżącemu na kanapie, mocno łapiąc go za szyję.
-Andi, wyłączysz to?- zapytało rozpaczliwie- pllloszę....
Skoczek odrzucił na podłogę zeszyty, które do tej pory trzymał przy sobie, po czym wziął do ręki pilota i ku jawnemu oburzeniu Wanka zgasił telewizor.
-Dziękuję- odparła mała zciszając głos- bo wiesz, ja się boję...
-Ale czego?
-Tych kucyków... One... One... One mi tak strasznie przypominają Koflera, podobnie beznadziejnie podskakują. A wiesz co to Kofler? Taki wielki zły potwór z twarzą bandyty. Wujcio mi ostatnio o nim bajeczkę opowiadał, ale nie to najgorsze, tylko...
-Co?
-Wyobraź sobie- przerażenie Melly sięgnęło zenitu- że on istnieje na prawdę. I ja się boję, że w nocy przyjdzie do mojego pokoju... Ja już wolę Kubusia Puchatka, bo on tylko wujka przypomina...
-Mnie? No wiesz co, a tak o Ciebie dbam- odezwał się głos z podłogi-bądź miły dla nowych pokoleń, tak Ci zapłacą...
-Nie ciebie tylko wujka Freunda, bo misiu był cały zawsze w miodzie, a wujek jak ostatnio siedział w łazience to smarował się jakąś mazią z miodu i czekolady, więc też się lepił. A i jeszcze mówił, że szkoda, że tu nie ma sauny. Co to sauna?
-Takie pomieszczenie, w którym jest bardzo ciepło- odparł Wellinger, widząc, iż Wank zamiast rozmawiać z dziewczynką zagłębił się w tekst hymnów o tęczowych koniach, pegazach czy innych bzdurach.
-Aha, czyli sauna pewnie jest w Afryce, tak?
-Nie, sauna może być bardzo blisko, a Afryka jest daleko stąd...
-Tak daleko jak moja mamusia?
Zapadła cisza.
-Andi, co się stało?
-Nic kochanie, nic...-odparł chłopak.
-Zasmuciłam Cię? Ty znałeś moją mamę?
-Tak...Ona była, ona po prostu była...
-I jest- blondyneczka pokiwała małą główką- tata mówi, że mama nie leży pod tym kamykiem, na którym paliliśmy ostatnio światełka, tylko choć pozornie jest daleko, nawet dalej od Afryki to wypełnia całą przestrzeń. Czyli popatrz, mamy innych dzieci mają mniej niż dwa metry, a moja ma całe kilometry długości, szerokości i jeszcze umie być niewidzialna- dodała z dumą- ale czemu ty płaczesz? Masz taki piękny uśmiech, a z niego nie korzystasz...
Z oczywistych powodów nie mógł jej udzielić szczerej odpowiedzi.
Wank widząc co dzieje się z przyjacielem, poczuł się w obowiązku zainterweniować.
-Ej Mel, może zmieńmy temat i wróćmy do Koflera. On jest okropny, bo...
-Ograł Cię w parze, w systemie KO, 29 grudnia 2015- wyrecytowała z pamięci.
-Andreas, znowu demoralizujesz moje dziecko?- Richie stanął w drzwiach przysłuchując się "rozmowie". Wrócił właśnie z jakiejś nieznośnej konferencji, na której przez trzy godziny musiał odpowiadać na pytania dotyczące obrony olimpijskiego tytułu.
-Tatuś!- pisnęła na cały głos trzylatka, jednocześnie skacząc z radości Wellingerowi po brzuchu.
A przecież zabiedzona nie była, dochodziła już do 20 kilo żywej wagi!
-Melly skarbie, cześć...- rzucił się wycałować córkę-Wank, dlaczego to biedactwo nie śpi, jest północ?
-Tata, nie krzycz na niego. Ja już leżałam w łóżeczku, ale nagle był huk i zeszłam na dół bo myślałam, że to Kofler przyszedł. A to stryj Severin siedział w łazience i krzyczał gdzie jest sól, bo on chce w niej się kąpać. Więc poleciałam do kuchni i mu przyniosłam tą kurę-solniczkę, którą nam babcia dała. Ale on na to, że chodziło o sól z dodatkiem malin. Jak można mieszać sól z malinami, jak one są słodkie?
-Już dobrze aniołku, rozumiem... Widzisz, nie zna się na kosmetykach tak jak ty...
- Bałam się wrócić do pokoju- kontynuowała- no to poszłam do salonu i pomagałam Andiemu się uczyć na studia, bo on ma egzamin. A wujek nam przyniósł babeczki...- nie zauważyła znaków dawanych jej przez wariata.
- Wank- jęknął młody ojciec- ona ma alergię!
-Na ciastka? Mówiłeś, że na owoce leśne?
-... Z jagódkami- dokończyła panna Freitag- zjadłam tylko cztery.
-Ty ośle...Jak mogłeś...
-Sam jesteś osioł. Zabierasz jej radość życia. Tobie zabronimy jeść borówki i co! Jak się z tym będziesz czuł?
-O rany- dziecko pokręciło główką- znowu się drą. Welli, dlaczego ludzie czasem są źli?
-Bo popełniają błędy skarbie... Nawet straszne...
-Serio?
-Tak... Ale ważne, żeby zawsze próbowali z tego wstać, iść dalej...
-Ty jesteś cholernie mądry- wymruczała.
-Twój tata mnie tego nauczył...Kiedyś.
-Tata też jest mądry, wszyscy oprócz Kubusia Puchatka jesteście... A ja mam znowu problem...
-Oj jaki?
-Jestem zbyt leniwa... Dzisiaj nie skończę budować pomnika Koflera zionącego ogniem, tak bardzo mi się spać chcę. Ale jutro mi pomożesz, zgoda?
-Jasne Mel.
-A mogę się przy tobie położyć.
-Kładź się.
Zrobił na swoich kolanach miejsce dla maleńkiej główki i zanim się obejrzał dziewczynka już spała, nie zwracając uwagi na wykłócających się skoczków.
Była urocza.
Definitywnie.
Na dźwięk jej cichutkiego pochrapywania salon umilkł.
-Boże moja córka- rozczulił się Richie.
-No tak, twoja- mruknął Wank- tylko na serio, ta fascynacja Kofim, robi się niezdrowa.
-A kurde kto ją tego nauczył?
-Oj, co z tego, że ja... Pogadaj z nią o tym, może jutro, ojciec jesteś. Bo ja mam zajęty wieczór...
-Z kim znowu?- popatrzyli na niego zaciekawieni.
Wank ostatnimi czasy, stwierdziwszy, iż po pierwsze Melly dorasta, po drugie Richie zabrania mu obrażać przy niej Austriaków, a po trzecie jedno dziecko to dla niego  za mało. Więc jako, że nic nie wskazywało aby, któryś z jego kolegów miał zadbać o zapełnienie tej pustki, musiał się za to zabrać sam.
Zaczął intensywne i nieco już dla chłopaków wkurzające poszukiwania matki dla swojego malucha.
Problem był jednak taki, iż każdą potencjalną kandydatkę skreślał z listy po trzech dniach, mówiąc, że przecież jego potomek nie może mieć nieidealnych aż połowy genów.
No ale tym razem (jak za każdym) był pewnien, że trafił...
-No więc nazywa się...
                           ~~***~~

Upadki się zdarzają, oj wiedział o tym...
A szczególnie skoczkom narciarskim.
Ile razy jakiś biedak leży na zeskoku  i chciałby się podnieść, ale nie ma jak?
Musi poczekać aż ktoś podejdzie i wyciągnie do niego rękę, pomoże.
Aż okryje jego zmarznięte ciało kocem i poda tabletki zmniejszające ten szok i ból.
Właśnie...
I on miał taki upadek  na najgorszej skoczni świata - życiu.
Vikersund czy Planica, odwieczne marzenia miłośników lotu to przy niej nic.
Z nich spada się dziesięć sekund.
A z niej?
Można nawet sto lat, jeżeli ktoś zechce.
A wystarczy małe pogubienie się w locie, strata kontroli nad tym, co zamierzasz ze sobą zrobić.
Lądujesz w kawałkach, z zewnątrz wyglądający idealnie, ale w środku...
W środku masz miazgę, nic nie leży na swoim miejscu.
Bezwolnie witasz się ze śmiercią, wręcz o niej marzysz.
Na szczęście może się pojawić ktoś, kto to wszystko odmieni.
Kto złapie Cię z rękę i dosłownie na ciebie wrzaśnie...
Walcz, jesteś silny...
Nie daj się...

Pamiętał to jak dziś.
Obudził się rano, przesiąknięty zapachem choinki i wigilijnych kulinariów.
Podniósł głowę i popatrzył przed siebie.
Na mroźnym, grudniowym niebie  jaśniało słońce.
Raziło go prosto w oczy, nie omijając go, nie uciekając od niego.
Kodując mu w mózgu jedną myśl, jakże odmienną od swoich poprzedniczek.
Słońce nie świeci dla umarłych, tylko dla żywych...
Ty żyjesz człowieku...
A potem weszli chłopcy i przynieśli mu śniadanie.
Dużo malutkich zapieranek z grubą, nadpaloną warstwą sera i ogromny kubek kakao z pianką mleczną i pietrzącą się warstwą karmelu.
Gdy zaczął marudzić, że nie może tego zjeść, Wanki z upodobaniem sięgnął po łyżeczkę do kawy i zaczął mu wpychać ciągnącą się substancję do ust.
Nie było na nich rady...
-Co ja mam teraz zrobić? Jak ja się wam odwdzięczę?
-Andi... Zrób tylko jedno, obiecaj po prostu, że... Że się postarasz...
Zagryzł zęby, poczym skierował oczy w stronę wielkiej ognistej kuli buchającej na ogromnej tafli nieba.
I aniołów, które były przy nim.
Nie za dużo ich miał?
-Obiecuję- wyjąkał- obiecuję...
Nie przysięgał z całą pewnością, iż się nie zabije.
Mówił tylko, że będzie walczył o swoje życie.
I o tą niesamowitą przyjaźń...
Bo była tego warta...
Zło po raz kolejny przegrało z dobrem.
Gdy skończył śniadanie pojechali do szpitala.
Zszycie całych jego rąk, plus jeszcze głowy, która rozwalił poprzedniego dnia waląc nią o kant łóżka było długie i mozolne.
I powiedzmy sobie szczerze, mimo, że Wank uparcie oświadczył, że zamiast wyjść będzie go trzymał za palce, bolało cholernie.
Ale i tak mniej niż walka z wewnętrznymi wyrzutami.
Tylko "Anioły głupie do najwyższej potęgi" myślały w swej urzekającej naiwności, że owa rozmowa na cmentarzu definitywnie zakończyła pewien temat.
Otóż wcale nie zakończyła.
Podobne dyskusje pojawiały się niemal notorycznie, a wybaczenie samemu sobie ciągle wydawało się czymś nierealnym.
Przyjaciele musieli być do jego dyspozycji o każdej porze dnia i nocy.
I chyba dopiero gdy od całego koszmaru minęły dwa lata, na dobre odetchnęli z ulgą.
Pozbierał się.
Wiedział, że idealnie z nim już nigdy nie będzie.
Że zniszczył szczęście niewinnych ludzi i, że co najgorsze nigdy nie uda mu się w całości odkupić własnych win.
Niemniej jednak myśli samobójcze przestały go prześladować.
Zdał w końcu tę nieszczęsną maturę, poszedł na studia, a skakanie na nartach znowu zamiast depresji wzbudzało w nim radość.
Zrozumiał, że jest farciarzem.
Ileż to osób kończy za kratkami za jakieś bzdury?
Zostaje skreślonych, zdemoralizowanych.
Ileż osób umiera przysłowiowo lub dosłownie pod mostem, bo nikt nie wyciągnie do nich dłoni, brzydząc się ich?
Zabijanie się w takiej sytuacji nie dość, iż byłoby tchórzliwą ucieczką.
Było by największym z wszystkich przejawów niewdzięczności i zła.
Dostał drugie życie.
Znów był małym chłopczykiem.
Zupełnie od nowa...
Starał się być w porządku wobec otaczającego go świata, pomagać ludziom- tym najbardziej potrzebującym, a w szczególności dzieciakom, które nie mają własnych rodziców.
Był to winny.
Tej kochanej, małej kruszynce, która miała przez niego tak okrutny i koszmarny początek ziemskiego życia.
Chyba tego nie wiedziała.
Narazie...
Była żywym usposobieniem słońca, nie wiedział w ogóle jak kiedyś mogła wywoływać w nim nienawiść.
Uwielbiał jej słuchać, bawić się z nią i z jej pluszaczkami, (z których dziewięćdziesiąt procent nazywało się Kofler) mimo...
Mimo że miała tę swoje włosy...
Włosy, które nadal kojarzyły mu się tylko z jedną chwilą...
Tak... Od tamtego czasu nie spojrzał na żadną dziewczynę.
Jeszcze nie potrafił.
Niemniej gdzieś w głębi duszy liczył, że za jakiś kolejny czas pojawi się ta jedyna, która da mu kolejną niezasłużoną porcję dobroci.
Nie zamierzał takiej 'jej' okłamywać.
Powinna wiedzieć, że zadaje się z kimś po przejściach.
Z kimś dobrowolnie wewnętrznie rozbitym.
Bo nie miał prawa się odciąć od przeszłości.
Wybielić jej.
Zamierzał tylko rozjaśnić dziurę w swoim sercu.
Nie zupełnie, ponieważ życie wcale nie jest czarne ani białe.
Ono bazuje po prostu na różnych odcieniach szarości...

                        ~~***~~

A Paryż?
Ludzie się niszczyli i naprawiali.
Zabijali i leczyli.
Przeklinali i wybaczali sobie.
A on nie mógł zrobić nic.
Stał sobie w samym środku lasu, pomiędzy jednym, a drugim łańcuszkiem Alp.
Roztaczał swój blask i ciepło na cały świat, choć nikt tego nie zauważał.
Cichym tonem opowiadał historię miłości wielkiej.
Miłości głupich.
Miłości nadziei.

Richard starając się normalnie funkcjonować, myślał tylko czy to uczucie miało szansę przetrwać.
Zagłębił się trochę w medycynie i dowiedział, że w tym najpodstawowszym wymiarze raczej nie.
W stanie w jakim przebywała wtedy Ver, nawet bez dodatkowej traumy psychicznej, urodzenie dziecka było  heroizmem. Zrozumiał, iż w ogóle sam fakt, że jego ukochana córeczka żyje, że jest zdrowa graniczy z cudem...
Zamierzał teraz poświęcać Melly każdą wolną chwilę.
To ona była centrum jego życia.
Czasem budził się rano sam, w pustym łóżku, patrzył na zdjęcia i zastanawiał się po co jeszcze tu jest.
Po co ma wstać?
Po co iść na skocznie?
Po co bawić się w chowanego z codziennością, jeżeli Goldie już tu nie ma.
I wtedy wskakiwała na niego ta maleńka cząstka ukochanej, mówiąc żeby zrobił jej śniadanko, albo poszedł z nią na spacer.
I dawała mu siłę, na kolejny bolesny, trudny dzień...
Jasne, z roku na rok obawiał się pewnych rzeczy coraz bardziej.
Na razie była to mała dziewczynka, której wystarczyło powiedzieć, że mamusia jest wszędzie.
Chodziła czasem ulicą, zagarniała rączkami śnieg, łykała powietrze, albo całowała źdźbła polnej trawy...
A gdy poprosiło się ją, żeby przestała, tłumaczyła oburzona, że ona teraz rozmawia ze swoją rodzicielką.
Była pozytywnie nastawiona do całego otoczenia.
Jednak skoczek rozumiał, że kiedyś stanie się burzliwą, dojrzewającą kobietą.
Będzie znacznie bardziej tęsknić za Veroniką...
Znacznie szukać w Internecie innych rzeczy niż zdjęcia Welliego, którego uważała za swojego brata, ukochanych wujeczków oraz Koflera.
Zapragnie dowiedzieć się czegoś na temat okoliczności własnego przyjścia na świat.
I co wygrzebie?
Nigdy nie wiadomo.
Bo wiedział, że on nie powie jej całej prawdy...
Nie miałaby wtedy pewności co do pewnych dość elementarnych faktów.
Jej urocze życie zostałoby bardzo poważnie zaburzone.
Przykryte nienawiścią.
Lepiej aby zostało tak jak jest.
Nie ma podłości większej niż nienawiść...

Bolało go, że musiał tak często wyjeżdżać na zawody.
Że Melly spedzała więcej czasu z dziadkami niż z własnym ojcem.
Rodzice Freitaga zabrali ją praktycznie do siebie, żeby wypełnić sobie czas, gdy Lizzy wyjechała na studia.
Dziewczyna dostała się w lecie na medycynę w Berlinie.
Dokładnie tak samo jak Goldie, którą zresztą charakterem, mimo znacznie większej siły przebicia, coraz bardziej przypominała.
I może właśnie to podobieństwo wzbudzało w jej bracie, (a także Severinie i Wanku) nieśmiałą nadzieję w pewnej kwestii.
I bynajmniej nie chodziło tu o pomoc w wychowaniu dziecka...
Narazie jednak ich pomysły nie miały szansy wyjść po za strefę spekulacji, ponieważ panna Freitag i nowa, dorosła wersja Andreasa zamierzali pozostać tylko i wyłącznie przyjaciółmi.
Mniejsza o to, że bardzo bliskimi.
Mniejsza o to, że siostra Richarda była po za ich czwórką jedyną na świecie osobą, która wiedziała ( i to z ust samego Wellingera) co stało się w roku 2014.
Przyjaciółmi i tyle.

Mimo tego zewnętrznego porządku i ciągłej pogody ducha Richie ciągle nie wyzwolił się spod koszmarnego ciężaru tęsknoty.
Równe dwa lata po tym jak poznał ukochaną pojechał sam jeden do Paryża.
Włóczył się brukowanymi uliczkami ze spuszczoną głową i rozdartym sercem.
Miasto pozostało pozornie nie zmienione.
Obok niego, w strugach ciągle przebiegały wesołe, roześmiane parki.
Patrząc w ich wesołe, rozbrykane twarze, zastanawiał się dlaczego to wszystko padło na niego.
Dlaczego inni mogą być we dwójkę szczęśliwi całe życie, a on otrzymał tylko marne trzy miesiące.
Miał o to żal do Boga, żal który nie przeminie już nigdy...

Mieli jeszcze kiedyś tu przyjechać razem, ale to już nie był ten Ich Paryż.
Hotel, który dla kpiny zarezerwował dla nich Wank przemieniono na luksusową siedzibę jakiegoś banku.
Freitaga ogarniał szał na myśl, że w pomieszczeniu, w którym on całował Goldie po raz pierwszy teraz jacyś przedsiębiorcy w garniturkach wykłócają się o głupie akcje giełdowe.
Ale cóź miał zrobić?
Jego świętość dla innych była zwyczajną codziennością.
Barku, w którym jedli kiedyś croissanty też już nie było.
Gdy pod niego podszedł, napotkani akurat właściciele wyjaśnili mu, że zamierzają otworzyć w tym miejscu kolejną pięciogwiazdkową restaurację.
Stał patrząc na nich, taki zmoczony i zapłakany, sprawiając bardziej wrażenie żebraka niż gwiazdy sportu.
Zmartwieni ludzie spytali czy mogą mu jakoś pomóc.
(Mało kto ma powód rozpaczliwego szukania taniego lokalu w wielkiej metropolii...)
-Mogę mieć jedną dziwną prośbę- wyjąkał.
-Tak, oczywiście proszę.
-Czy... Czy mogliby państwo zapalić tą rybkę- pokazał palcem na zczerniały, niegdyś pomarańczowy reflektor, od którego wzięło się przezwisko jego miłości.
Spojrzeli się na niego z dziwną miną, ale takiemu błaganiu nie dało się odmówić.
Po chwili jaskrawe światło zaczęło przebijać się przez całą warstwę kurzu.
Richard przyłożył do niego głowę, brudząc czoło ciemną, zastygłą sadzą i odkrywając rybie jej wielkie oczy.
To była genialna w swej prostocie metafora.
Pod całym złem, które niszczy i rozbija miłość tego świata, jest nadal głębia uczucia.
Nadal błyszczy i daje nadzieję, wcale nie mniejszą od tej pierwszej, idealnej i nienaruszonej.
A może nawet większą?
Bo już niezagraną, naznaczoną prawdziwym cierpieniem.

Ich miłość musiała umrzeć, aby przeżyć naprawdę.
Paryż musiał spłonąć, aby zostać zapamiętanym.
Dobre, kochane miasto oddało własne serce, pozwoliło je podrzeć na szmaty.
A Richard Freitag musiał przecierpieć jeszcze wiele lat.
Zanim blond kosmyki znowu staną się jego udziałem.
Zanim wieczna i niezaprzeczalna obecność Veroniki stanie się namaczalna.
Wiedział, że już nigdy nie pokocha innej kobiety...
Szedł z opaską na oczach.
W nieznane...
Bo był pewien, iż nie napisano jeszcze prawdziwie pięknej historii, której prolog był bardziej zagadkowy od epilogu...
I, że niebo musi być na niewidzialnym dachu Wieży Eiffla...
   
                         THE END
_____________________________________
O rany:D
Ja na prawdę skończyłam to opowiadanie.
To na prawdę koniec.
Koniec romantycznej, banalnej, lekko naiwnej historii o wielkiej, baśniowej miłości, która nie miała szans przetrwać w złym świecie...
Może to dziwne, ale pokochałam ją.
I nawet kiedy nie miałam ochoty na nic to na pisanie miałam.
I wiecie co? Ogarnęłam, że po skończeniu, ja dalej układam im życie, mam kolejne pomysły:D
Ale to koniec, więc zachowam je dla siebie.
Dziękuję wam wszystkim, nikogo nie wyróżniam bo nie była to jedna czy dwie osoby.
Jesteście cudowne, wyjątkowe, jedyne i strasznie was kocham.

Kiedyś wrócę z czymś. Nawet nie długo. Nie wiem jeszcze, o których/którym to będzie i czekam na propozycje.
Tylko najpierw muszę się uporać z pewną osobą/sytuacją, która mi psuje ostatnio na dobre nastrój, bo nie wiem co mam robić, a jak chyba wiecie jestem zdecydowanie zbyt głupkowato wrażliwa...
I jeszcze wczorajszy wypadek Morgiego, który mnie dobił.
Trzymamy wszyscy za niego kciuki i musi być dobrze<3

Kocham Was i dziękuję za tą historię<3
PS. I dzięki Paulinie, za dawną rozmowę o Koflerze:D