3. Near, far... Wherever you are...

Wielkie miasta są bronione przez policję. Gdy ta sobie nie radzi, pojawia się wojsko. Ewentualnie brygada antyterrorystów. No i jest jeszcze straż miejska, różne organizacje porządkowe.
Trzeba niebywałego trudu, aby wejść nieproszonym w miejskie progi, zniszczyć obywateli. Na podmiejskich lotniskach, dokonywane są setki kontroli. Nie przemyci się żadna bomba z opóźnionym zapłonem.
Paryż miał gorzej.
Bo jak dwójka ludzi, miała robić rewizję swoim gościom?
Bo jak mieli chłonąć prawdziwe, paryskie powietrze, jednocześnie się bojąc?
Bo jak wśród miłości może być miejsce na nieufność?
Zgubiło ich ślepe pragnienie szczęścia. Wiara, że nic się nie przydarzy. Nie im, nie Paryżowi.
Po prostu wiedzieli, cena za zniszczenie takich miast, przekracza wszelkie inne ceny.
Ale i tak znalazł się chętny na jej zapłacenie...
                *****
                      Październik 2014
Musiał szybko się ogarnąć. To było cieżkie, dobra bardzo ciężkie. Ale był teraz potrzebny, tyle.
Wank  otarł z policzka resztki śladów mocnego wzruszenia i oglądnął się w około. Wszyscy na czarno, wszyscy z chusteczkami w rękach.
Nigdy nie lubił takich barw, takiego nastroju. Był optymistą, każdemu starał się wrócić na twarz uśmiech. A teraz sam nie miał siły.
Nikt nie jest dzielny na pogrzebie, w zimne październikowe popołudnie, kiedy nawet niebo zdaje się płakać. Nikt nie patrzy obojętnie na płatki chryzantem, rozpływające się, na cmentarnej alejce,  pod wpływem błota i setek depczących stóp. I wreszcie nikt nie radzi sobie z ledwie dwudziestoma latami, wypisanymi na drewnianej trumnie. Smuć się Wank. Spokojnie, żaden wstyd.
Z rozmyślań wyrwał go płacz. Inny niż cała reszta słyszanych przez niego bełkotów. Roździerający wrzask niespełna miesięcznego niemowlęcia. Które zawinięte w gruby, różowy kocyk, trzymał właśnie na rękach, bo w wózeczku jego rozpacz była jeszcze większa.
Andi spojrzał maleństwu głęboko w oczy. I to co zobaczył jeszcze bardziej ścisnęło mu sercę.
Potrzeba ciepła.
Potrzeba mleka.
Potrzeba pierwszego czego pragnie dziecko. Mamy.
Przez otępiały mózg, przeszła mu myśl, czy to stworzonko w jakikolwiek sposób czuje, że to właśnie jego rodzicielka jest tu teraz opłakiwana.
Że jest daleko i już nigdy po tej stronie go nie przytuli.
A jego ojciec jest w śpiączce i nie wiadomo, czy kiedykolwiek się obudzi. Jasne, Richie miał rodzinę, która otaczała teraz oseska opieką. Ale oni sami byli zdruzgotani.
Bo jeśli biedny chłopak otworzy kiedyś oczy, to kto powie mu, że to co kochał najbardziej, już nie żyje.
Dobra Andreas, koniec tych rozmyślań, kruszynka płacze.
- Melly, ciii- szepnął aby nie przerywać niemej, łzawej ciszy- zmarzłaś, tak? Wujcio Cię dziś weźmie do siebie, zgoda?
Chciał już się wycofywać znad mogiły, (rodzince Freitaga , że zabrał małą powie później),ale jego uwagę zwróciło inne dziecko. Albo już nie dziecko- Wellinger. Miał martwe oczy i wyglądał jakby zaraz miał wskoczyć do ciemnego dołu. Tak. On też z pewnością nie może tu spędzić jeszcze godziny.
Złapał kumpla za rękę. Takiego nieogarniętego, wyciągało się go zwykle z nocnych klubów...
- Well, jedziemy do domu. Biorę Cię do siebie. Ululam Melanie , a potem pogadamy. Zgoda?
Wraz z wózkiem zaczął się kierować do wyjścia ze cmentarza.
A za nim szedł Andi Młodszy, patrzący cały czas w górę:
- Żegnaj Veronico. Jesteś teraz w niebie. Czyli nie zobaczymy się już nigdy. Powiedz mi sama, czy życie ma sens?- wychrypiał nastolatek.
Wank ciężko westchnął.
Kto by pomyślał , że on sam wariat, imprezowicz i wieczny chłopiec będzie musiał wydorośleć.
Wspierać ludzi, niańczyć Welliego
I zastąpić chwilowo ojca córeczce przyjaciela. Ale przypomniał sobie słowa Seva sprzed trzech tygodni:
"Czwórka narodowa musi trzymać się razem. A my wszyscy jesteśmy coś winni Richiemu..."
               *****
           dwa tygodnie wcześniej :
- Wankuś?
- Tak.
-Przepraszam. Byłam głupia chcąc was unikać. Sądziłam, że sobie poradzę.
- Mała, mała. Nikt sobie sam nie radzi. Cieszmy się. Melly jest zdrowa. A tak się baliśmy.
- Ale ja dalej się boję- oczy dziewczyny zrobiły się szklane- że zrobią mi operację, że się nie uda. I że on... On...już nigdy...
- Ver. Nie gadaj bzdur. Ja cię jeszcze do ołtarza będę prowadził, pamiętaj.
- Mój ojczulek Wank- na jej twarzy zalśnił słaby uśmiech. Bo właśnie wyobraziła sobie siebie wspartą na ramieniu Andreasa, wspinającą się po schodach kościoła. I ten widok, czekający na samym końcu.
- Dzięki, że po prostu jesteś tatusiu.
Urwała, jakby chciała coś głębiej przemyśleć.
- Wank? Ty wierzysz w ten cały wypadek?
Kurcze, więc ona też coś podejrzewała.
- Nie do końca mała. Przykro mi.
Ale obiecuję, jeśli istnieje stworzenie żywe, które maczało w tym palce...- skoczek ścisnął pięści.
- Chociaż. Kto może być aż taki okrutny. Kto mógł chcieć nas zniszczyć. Rozwalić Melanie dom, zanim jeszcze ujrzała światło dnia!
- Ja naprawdę nie wiem. Odkąd Richard poznał ciebie uważał na każdy swój krok.
- No właśnie. On był aż za ostrożny. A co dopiero gdy usłyszał o ciąży.
- Wiem. I to mi właśnie nie pasuje. Ale tak zupełnie szczerze. Kojarzysz kogoś, kto nienawidziłby twojego Romea, tak bardzo żeby...
Pokręciła nerwowo głową. Nie było to przekonujące.
- Nie chcę oskarżać ludzi. Nie mam najmniejszych dowodów na...
Na to, że pewne sprawy mogą się łączyć.
- Jakie sprawy?- skoczek, aż zerwał się z krzesła przy łóżku.
- Takie... Andi, proszę. Przysięgnij, że będziesz jakby co pilnował Melly. Zgoda?
- Veronica! Ver, ale o co chodzi.
Jej oczy wyrażały wachanie. Powiedzieć mu coś czy nie. Ale sprawa roztrzygnęła się sama, bo do sali wkroczyli właśnnie Freund z Wellingerem, ciastkami, kawą z CoffeeHeaven i stertą DVD.
- Hej pani Freitag- rozległ się bas Freunda. Lubili ją tak nazywać, choć wiedzieli jak bardzo oddalone jest jej, wytęsknione wesele.- co dziś oglądamy.
- Titanic- wrzasnął największy na świecie amator melodramatów, dokładniej Wank.
Dopiero ostre spojrzenie Seva ściągnęło go na ziemię.
- To chyba nie jest najlepszy pomysł na ten moment.
- Ale chłopie. Ja Wanka popieram, chcę ten film- szepnęła Vera- on wcale nie jest smutny. Bo oni na koniec się spotykają. Ona umiera i przychodzi do niego na ten wielki statek, albo Paryż. Jak kto woli.
I to jest HappyEnd, tylko głupie Homo Sapiens nie potrafią tego ogarnąć.
Freund odwrócił z podziwem głowę w stronę metalowego, niemowlęcego łóżeczka:
- Melanie Freitag, jesteś córką najsilniejszej kobiety na świecie i skoczka. Będziesz wielka babo.
"Baba" zaczęła tylko buczeć i machać małymi nóżkami.
- Dobra, wracając do tematu zostałem przegłosowany, mogę już włączać ten infantylizm?
-Sekundka- szepnęła Vera. Gdyby tylko dokładnie się wsłuchali, wiedzieliby jak słaby był ten szept
- Wank, miałeś coś przysiądz.
Chłopak położył rękę na sercu i wymamrotał kilka, zrozumiałych tylko dla niej słów
- Ok, Severin puszczaj.
Następne minuty, albo dokładnie mówiąc godziny skoczkowie siedzieli, zamyśleni, wpatrując swoje, wielkie gały w ekran.
Z tego zawieszenia wyrwał ich dopiero brutalnie pikający szpitalny sprzęt, pozioma kreska i wyraźne cyfry 0 na monitorze.
Lekarze próbowali coś zrobić, ale oni już czuli. Wystarczyło spojrzeć na ten zastygnięty, delikatny uśmiech.
Ta dziewczyna już nie cierpiała.
Ta dziewczyna była już w innym wymiarze.
I tam mogła czekać na ukochanego.
Szykować ich zakątek w nieśmiertelności.
Cisza.
Tętno śmierci.
Rytm równego wojskowego kroku.
Severin wyłączył "Titanica".
Wank wyniósł biedną sierotkę z tego zaciemnionego pokoju.
A Andi spoglądnął przez okno.
Padał deszcz.
Świat był taki brudny.
Płakał.
Bał się beznadziei...
Ale przecież jakieś szczątki z Paryża jeszcze żyły...
                    *****

Dwa tygodnie później, stojąc na cmentarzu, Wank był już niemal pewnien obaw własnych i Veroniki.
Tyle, że ona nie zdążyła mu przekazać swoich przypuszczeń. Kazała tylko chronić Melly.
Absurdalne życzenie umierającej matki?
A może córce jego przyjaciela naprawdę coś groziło?
Ale nie teraz. Przecież to jest noworodek.
Zanim dorośnie, będzie trzeba odkryć prawdę.
On będzie musiał...
              *****
Mam coś z tym dodawaniem roździałów dzień przed czasem.
I chyba jestem okrutna...
Trzeci rozdział, a ja uśmiercam główną bohaterkę...
Może to ta szkoła tak mi "służy"?
Dobra, buziaki i do następnego :*